Reisverslagen

Bedevaart naar Lourdes 26-9-2024 tot en met 1-10-2024

Dinsdag 1 oktober 2024

“Een onzichtbaar draadje”

Kwart voor 7, de wekker gaat. Voor mijn gevoel lig ik net in bed, het was een kort nachtje na een zeer gezellige bonte avond.Vandaag gaan we weer naar huis, moeten we de bubbel waar we 6 dagen in verbleven doorprikken en terug naar de dag van alledag. Ik verlang naar huis maar wil de bubbel eigenlijk ook nog niet doorprikken. Het voor elkaar zorgen en voor ons laten zorgen voelt goed. De wereld raast voort maar wij hebben daar geen erg in, de tijd lijkt stil te staan. Gelukkig wacht nog een hele dag met elkaar voordat we thuis zijn. Het ontbijt staat weer voor ons klaar zoals elke ochtend. Mooi om te zien dat het gezelschap meer door elkaar zit dan in het begin. Hield men in het begin nog wat vast aan een vast tafelmaatje, nu gaat men daar zitten waar plek is. Na het ontbijt, koffers klaar zetten en de kamers checken vertrekken we voor de laatste keer deze reis naar het Heiligdom. Ontspannen en blij met de zon op ons gezicht loopt iedereen naast en met elkaar. Al kletsend of in stilte. Alles was goed, goed zoals alles goed was in de afgelopen dagen. In de Sint-Bernadettekerk bezoeken we de afscheidsmis met onze hele groep en alle andere pelgrims uit Nederland. De mis wordt voorgegaan door pastor Bert en pastor Josué en dat maakt ons natuurlijk wel een beetje trots. Pastor Bert doet de overweging uit zijn hoofd en verteld over het antwoord op de vraag: Hoe was het in Lourdes? Hij trekt de vergelijking met de vraag aan een voetballer: Hoe voelde het scoren van het winnende doelpunt in een belangrijke wedstrijd. Er zijn soms geen woorden te vinden die vertellen wat je hebt meegemaakt, wat je voelt en ervaart. Zijn overweging verbindt een aloud verhaal met de werkelijkheid van nu. En dat maakt het een bijzondere en mooie overweging voor alle aanwezigen. Na de mis, die verschillend werd ervaren, lopen we met elkaar naar de Benedictuszuil. We vormen 2 kringen om de zuil heen, we hebben zon en schaduw. De rolstoelen staan in het midden, de andere pelgrims staan er om heen. Iedereen voelt de bijzondere sfeer. Annet verwoord het wederom zo mooi. We hebben een onzichtbare draad tussen ons allen die ons verbindt met elkaar maar we moeten elkaar ook weer loslaten. We zingen, voor de honderdste keer?: Avé, Avé, Avé Maria, we bidden, zingen en luisteren. We krijgen een steen uit de rivier de Gave, bij elkaar gezocht door Annet in de Pyreneeën en noemen het woord wat bij ons opkomt als we denken aan de afgelopen dagen. Woorden als liefde, verbondenheid, saamhorigheid en vooral veel dankbaarheid. Dankbaar dat we naar Lourdes zijn gekomen en vooral dat we de keuze hebben gemaakt om mee te gaan. Dankbaar om wat we hebben meegemaakt en dankbaar voor al die mooie ontmoetingen met elkaar.  Mary verteld het verhaal van het hart op de zuil en stuurt ons alle liefde toe, we voelen het gevoel van Lourdes en de verbondenheid. We gaan naar ons stamterras New Orleans, daar waar we elke dag wat dronken om te ontspannen, te  genieten van de zon en vooral van elkaar. Ook aan die tafeltjes is gelachen, gehuild en bemoedigd.  En ja, ook gezongen. We kiezen voor een plek binnen, bij elkaar. We vieren met Margaretha een klein feestje omdat zij vandaag 25 jaar getrouwd is met haar Robin. Hanneke doet een woordje en verteld dat Robin een videoboodschap heeft ingesproken. Vol verwachting kijken we Hanneke aan. Helaas, het is alleen voor Margaretha. Ze wordt toegezongen met een Lang zal ze leven en natuurlijk ook een Avé, Avé, Avé Maria. Ondertussen zijn Charon en Carla bij de Grot, zij wachten tot ze naar de bron kunnen om de misintenties neer te leggen. Het is druk, heel druk. Er is een lange wachtrij en de tijd begint te dringen, de bus gaat om 12.00u. Ze besluiten om de misintenties af te geven aan andere Nederlanders met meer tijd als ineens het touwtje wordt losgemaakt en ze mogen doorlopen. Carla plukt nog 2 madeliefjes die aan de wand van de Grot groeien en samen leggen zij de misintenties met madeliefjes bij de bron neer. We horen later van ze dat het een heel bijzonder en speciaal moment was. Ondertussen hebben wij de koffie, cappuccino en thee op en lopen we richting ons hotel. De allerlaatste aankopen worden gedaan in het Limburgse winkeltje voordat we Isabel en haar staf gedag zeggen en in de bus stappen. Op elke stoel staat weer een lunchpakketje, over de verzorging van de reis valt dan ook niets te klagen. Het is rustig in de bus, we mijmeren, kletsen wat, er klinkt een lach en er wordt hier en daar een dutje gedaan. Zo rijden we door het Franse landschap en laten we  Lourdes achter ons. Aangekomen op het vliegveld in Toulouse is er wat onrust. Wel/niet ingecheckt, iets met kofferlabels en waar moeten we die koffers eigenlijk laten. Waar is de assistentie voor de rolstoelgebruikers en waarom moeten degene die al online hebben ingecheckt langer wachten dan degene die inchecken op de luchthaven. De Franse security had blijkbaar deze dag bedacht dat ze alle mensen met een prothese uitgebreid gingen controleren. Zelfs degene met een implantaat in de mond wordt onderworpen aan een fouillering die erop lijkt dat ze verdacht wordt van ernstige drugssmokkel. Uiteindelijk komt het natuurlijk goed en kunnen we verder. Er wordt nog wat gegeten en gedronken voordat we richting vliegtuig gaan. Er wacht ons een rustige en kalme vlucht met vriendelijke stewardessen, helemaal passend bij de stemming waarin wij verkeren na wederom het zingen van Avé, Avé, Avé Maria Bij aankomst op Schiphol voelen we de kou van buiten door de sluis heen, we zijn weer in Nederland. Helaas blijkt dat de koffer van Erna nog in Toulouse staat, zij heeft nog even uitstel van de was. We zeggen Edith gedag met een omarming en een warme groet, zij wordt opgehaald door haar man op Schiphol, om vanuit daar naar haar thuis in Limmen te gaan. In de bus dringt het echt tot me door: we gaan naar huis. Edith, Annet en Hanneke worden terecht nog even in het zonnetje gezet en extra bedankt in de bus. We zingen weer Avé, Avé, Avé Maria en nog maar eens een keer. Ondertussen regent het buiten en hopen we op een droge aankomst want naast dat we onze geliefden willen omarmen willen we ook goed afscheid van elkaar nemen De hemel besluit op het moment dat we aankomen in ons mooie Obdam dat het droog mag worden en we stappen vermoeid maar blij uit. Begroeten snel onze ophaalders en dan….. iedereen knuffelt, omarmd, kust en bedankt elkaar. Er wordt gelachen en gehuild. Onze ophaalders staan erbij, kijken er naar en gunnen ons de tijd. Lourdes, de plek waar we talloze onzichtbare draadjes hebben gemaakt, door ontmoetingen, mooie gesprekken, tranen, bemoedigende woorden, een hand op je rug of om je heen als je het zo nodig had en heel veel warmte. Samen maakten we een lange draad waar we allemaal mee verbonden zijn en die onzichtbare draad zal nooit verbroken worden. Elke keer als we elkaar treffen, spreken of passeren waar dan ook zullen we het voelen. Het Lourdesgevoel, de plek waar iedereen zacht wordt, waar je zachte handen krijgt van het Lourdes water, waar je hart verzacht en opengaat. Daar waar de aarde de hemel raakt.

Dank lieve pelgrims en organisatie voor deze onvergetelijke reis!

Lieve groet, Daniëlle